Drukuj Drukuj

Idee wychowawcze
Zespołu Szkół Społecznych „Bednarska”
im. Jam Saheba Digvijay Sinhji

I Społeczne Liceum Ogólnokształcące rozpoczęło pracę we wrześniu 1989 roku jako jedna z pierwszych szkół niezależnych w Polsce, mających uprawnienia do realizacji własnego programu wychowawczo-dydaktycznego.  Mieliśmy świadomość, że tworzymy szkołę, której zadaniem będzie przygotowanie młodych ludzi do życia w zmienionej rzeczywistości, w powstającym społeczeństwie demokratycznym.  Tworzony przez nas program wychowawczy był przeciwieństwem obowiązującego w PRL-u stereotypu szkoły autorytarnej, w której za podstawowe wartości, wyznaczające kierunek oddziaływań wychowawczych, uznawano posłuszeństwo i podporządkowanie władzy.  Byliśmy przekonani, że w zakładanej przez nas szkole powinniśmy stwarzać warunki sprzyjające rozwijaniu samodzielności i niezależności w myśleniu i działaniu naszych uczniów, kształtować ich odpowiedzialności za siebie i za tworzoną z innymi wspólnotę. Szkoła, w naszym przekonaniu powinna uczyć przestrzegania wspólnie stanowionego prawa, szacunku dla praw człowieka, a również wrażliwości na potrzeby innych i wynikającej stąd gotowości do działań pomocnych.

Programy wychowawcze, które mają dziś realizować szkoły naszego Zespołu, powinny być kontynuacją przyjętych przed laty założeń ideowych, które w naszym przekonaniu nie uległy dezaktualizacji.

Oznacza to podejmowanie następujących działań:

– stwarzania warunków dla rozwijania samodzielności i niezależności w myśleniu i działaniu naszych uczniów (uczniowie powinni mieć w szkole możliwości prezentowania własnego zdania i podejmowania działań zgodnych z osobistymi przekonaniami, na przykład możliwość wyrażania swoich opinii w redagowanej przez siebie gazecie szkolnej, na szkolnej stronie internetowej, w szkolnej rozgłośni radiowej itp.)

– stwarzania warunków sprzyjających budzeniu indywidualnych zainteresowań uczniów i podejmowaniu przez nich odpowiedzialności za ich rozwijanie (te warunki to przede wszystkim indywidualizacja procesu edukacji, która może w dużej mierze przebiegać poprzez organizowanie zajęć dodatkowych, nastawionych na odkrywanie i realizowanie przez uczniów ich zainteresowań, uzdolnień i pasji, szczególnie ważne są zajęcia z dziedzin, których nie obejmuje obowiązujący program)

– stwarzania warunków sprzyjających rozwijaniu odpowiedzialności uczniów za szkolną społeczność (szkoła powinna zapewnić warunki organizacyjne dla rozwijania przez uczniów aktywności w demokratycznie działających strukturach szkolnej władzy.

Mogą to być, jak miało to miejsce w pierwszych latach istnienia I SLO, formy demokracji przedstawicielskiej: Sejm, Rada Szkoły, Sąd Szkolny, jak i formy demokracji bezpośredniej. System organizacji szkolnej demokracji powinien być pozostawiony do zbiorowej decyzji społeczności danej szkoły. Ważne jest, żeby demokracja szkolna kształtowała postawy obywatelskie uczniów, uczyła szacunku dla wspólnie stanowionego prawa oraz dawała uczniom poczucie rzeczywistego wpływu na życie szkoły)

– stwarzania warunków gwarantujących pomoc uczniom potrzebującym edukacyjnego i wychowawczego wsparcia, zwłaszcza przyjmowanym na miejsca specjalne uczniom niepełnosprawnym, przewlekle chorym, dzieciom z domów dziecka i uchodźcom (wyrównywanie szans edukacyjnych tego typu uczniów powinno być dla nas ważniejsze od uzyskiwania spektakularnych sukcesów w rankingach i od rozwijania rywalizacji pomiędzy uczniami o oceny)

–  stwarzania warunków dla tworzenia wielokulturowej szkolnej społeczności, w której akceptacja kulturowej różnorodności uczy szacunku dla człowieka niezależnie od jego pochodzenia etnicznego, wyznania i rasy (do wszystkich szkół naszego Zespołu powinniśmy przyjmować uchodźców i imigrantów zapewniając im konieczną pomoc edukacyjną i w miarę możliwości, gdy zajdzie potrzeba, także pomoc materialną. Poprzez organizację specjalnych zajęć, projektów, działanie szkolnych Klubów Wielokulturowych powinniśmy zaznajamiać polskich uczniów z kulturą i zwyczajami ich zagranicznych kolegów, aby nie stawali się oni w szkole jedynie biernie tolerowaną grupą „obcych”)

– rozwijania wrażliwości uczniów na trudną sytuację wielu ludzi w Polsce i na świecie, zwłaszcza na trudną sytuację dzieci i uświadamiania im możliwości podejmowania różnorodnych działań pomocnych (stwarzanie w szkole warunków dla funkcjonowania uczniowskiego wolontariatu oraz  dla organizowania różnego typu akcji charytatywnych i solidarnościowych).

Każda ze szkół naszego Zespołu, dając uczniom dużo swobody i stwarzając pole dla różnorodnych form ich aktywności, powinna jednocześnie bardzo wyraźnie wskazywać granice, których przekraczanie nie może być tolerowane. Nie wolno nam tolerować agresji słownej i fizycznej, a także zachowań zagrażających zdrowiu lub życiu kogokolwiek z członków szkolnej społeczności, działań nieuczciwych

(kradzieży, kłamstwa, plagiatów), sięgania do używek. Szkoła musi być miejscem zapewniającym pełne warunki bezpieczeństwa wszystkim uczęszczającym do niej uczniom. Programy wychowawcze poszczególnych szkół Zespołu powinny jasno określić środki, które będą stosowane, by ten cel stał się osiągalny.

Krystyna Starczewska